4ay3hafta2gün

Anlı şanlı isimlerin, yaldızlı filmlerin boy ölçüştüğü bir yarışmada Altın Palmiye ödülünü ala ala, henüz ikinci filmini binbir finansal zorluk ve çok düşük bir bütçeyle tamamlayabilen genç bir Romanyalı yönetmen aldı ya, bir de bahardan mıdır nedir, sinemanın geleceğine dair umudum bir nebze daha yeşeriverdi. Cristian Mungiu’nun 4 Ay, 3 Hafta, 2 Gün adlı mütevazı filmi, etkileyiciliğini ne sinemasal canbazlıklarına ne de teknik maharetlerine borçluydu; seyirciyi yapay bir labirente sokacak muzip kurgu numaralarına da başvurmuyordu. Gelgelelim, baştan sona gergin bir ip üstende ilerleyen, buna rağmen ‘canbazlığa’ soyunmayan bu haliyle seyirciyi yine de gerçeğin labirentine kapatıyor, insanın içine metal çıplaklığı gibi bir ürperti salıyordu. Doğru dürüst ışık bile kullanmadan baştan sona el kamerası ile çekilmiş, düpedüz belgeselin diliyle konuşan bir filmdi. Sonuç: Yalnızca iki genç kızın öyküsünü müthiş bir derinlik içinde vermekle kalmayıp aynı zamanda bir ülkenin de profilini çıkaran gerçek bir sinema yapıtı. Böyle bir filmden çıkıp da La Croisette’de piyasa yapan veya sahile serilmiş yatan mutlu azınlıkla burun buruna gelmek ne acayip bir duyguydu öyle?
Ama işte böylesine gürültülü bir sirkte, hayal tüccarlarının büyük buluşmasında, Coen’lerin, Tarantino’ların, Kusturica’ların, Wong Kar Wai’ların festivalinde küçük bir ülkede yaşanan ‘sıradan’ bir kürtaj hikayesi aradan sıyrılıveriyor. Ve yönetmenin ödül törenindeki sözleri, hepimizin gönlünden geçen temenniyi özetliyor: “Bu ödülün bana verilmesi, ümit ederim ki küçük ülkelerde mütevazi bütçelerle ve dev sinema yıldızları olmadan film çeken yönetmenleri de cesaretlendirir.”