PPU

Filmlere gelmeden… Paliç’ten, hani nasıl derler, “bir efsane geçti”: Plastic People of the Universe (nam-ı diğer PPU), festival açılışında bir avuç seyirciye gerçekten unutulmaz bir konser verdi. 1968’de Prag baharıyla aynı günlerde doğan ve 80’lerin sonuna kadar Çek tarihinin hem kültürel hem de siyasi gündemini –kendi arzusu dışında- epeyce kaplamış bulunan, sadece ve sadece sevdikleri müziği yapmakta ısrar ettikleri için başlarına gelmedik kalmayan bu grubun öyküsünü okuyunca, insanın tek tek ellerini öpesi geliyor. Reel sosyalizmin özeti gibi duran işte bu yaşlı adamlar topluluğu (görece genç olanı dışında), sahnenin tozunu attı desek abartı olmaz. Abartı olsa bile başımız ağrımaz.

Neyse efendim, Paliç FF tefrikası devam edecek… Bu arada memleket, seçim sath-ı mailinin dibine vurdu vuracak. Aman ha, oyunuzu bağımlıların çöp kutusuna atmayın!

ontheroad_son: paliç/subotica

Paliç, Sırbistan-Macaristan sınırında, köy irisi bir kasaba. Yakındaki Subotica kentinin sayfiye yeri ve adını kıyısında bulunduğu gölden alıyor. Anlatılanlara bakılırsa Subotica, Sırbistan’ın en kozmopolit kentlerinden biri: Sırp, Hırvat, Macar, Yahudi kimlikleri, herhangi bir üst kimliğe de gerek duymadan, iç savaş boyunca bir arada yaşamayı başarmış burada. Paliç ise, tropikal izlenimi veren ormanı, gölü, yeşillikler içindeki lüks villalarıyla, İskandinavya’nın taşra kasabalarını andırıyor ilk bakışta; ama kanında oluk oluk Balkan ruhu akıyor… Lübnanlı nihilist arkadaşım Wael’in gözlemlediği gibi, Avrupa’nın henüz Avrupalılaşmaya teslim olmamış köşelerinden biri.

Milliyetçi kıyım buralarda maya tutmamış, ama yine de gölün bulanık sularının altında bir savaş hatırası yatıyor, Clinton’ın hediyesi olarak. Yalnız Belgrad’ı değil, buraları da etkileyen 1999’daki NATO saldırısında havadan bırakılan bir bomba patlamamış haliyle gölün dibinde duruyor. Bu durum, kimseyi göle girmekten alıkoymuyor elbette.

İşte bu köy/kasaba, her yıl bu zamanlarda küçük ve de sevimli bir festivale ev sahipliği yapıyor: Paliç Avrupa Filmleri Festivali. Bu sene 14’üncü yılı; Istvan Szabo dahil olmak üzere bir avuç sinemacı buraya akmış durumda. Yalnızca akşamları, açıkhavada izlediğimiz filmlere gelince… Onları başka bir yazıya saklayalım, en iyisi.

In memoriam

”[Yılmaz]Güney, Rocha ile birlikte yeni bir "dalın" kurucusuydu: buna modern politik sinema veya daha keskin bir terminolojiyle "ajitasyon sineması" adını verebiliriz. Ama bu, daha derinden bakıldığında, Üçüncü Dünya insanının daha kolay görebileceği evrensel bir politik gerçekliğin kendini ortaya koymasıdır: günlük yaşamın her görünümünün, ailevi hayattan dışlanmışlığa, otobüs garında bilet alırken... jandarma tarafından üstünüz aranırken olduğu kadar sürünüzü şehre doğru güderken --Kurban bayramına kadar... her şeyin, ama her şeyin tam tamına "politik" olduğuna dair bir bilinçtir bu...”
--Ulus Baker (14.07.1960, Leningrad - 12.07.2007, Istanbul)

ontheroad_3

10.07.2007, östersund

ontheroad_2

07.07.2007, oslo

ontheroad_1

05.07.2007, stockholm

“Ben, bildiğim Nuh’tan beri bu topraklarda yaşayan bir halkın artığı olarak, bugün çocuklarımla kendimi Türkiye’li birer Ermeni ve eşit vatandaş olarak görmek, hissetmek istiyorum.”